Rozdział 3

Po dzisiejszych lekcjach wybrałam się do lekarza. Miałam to zrobić już wczoraj, ale byłam zbyt zmęczona na wyjście gdziekolwiek.

Dzisiaj na lekcjach było o wiele lepiej niż wczoraj. Brzuch w ogóle mnie nie bolał, z głową też było wszystko w porządku. Nie czułam się jak nowo narodzona, choć bardzo bym tego chciała, ale sam fakt, że było już lepiej, bardzo mnie pocieszał.

Pan Stewart chyba nie zorientował się, że nie byłam u dyrektora. Poza tym po co miałam do niego iść? Musiałabym siedzieć godzinę przy biurku i słuchać kazania dotyczącego zasad szkolnych, bla, bla, bla...

Miałam ważniejsze sprawy na głowie, a nie wysłuchiwanie tych jego smętów.

Noc też była spokojna. W sumie to nawet nie pamiętałam, co tak naprawdę mi się przy śniło. Ale na pewno nie był już to ten sam koszmar.

-Jest pani zdrowa jak ryba, panno Marano!-powiedział szczęśliwy lekarz.

Na początku był trochę zaskoczony i przygnębiony moim stanem. Mówił, że to mogło być coś poważnego.

Ale jego wiadomość po badaniach zbiła mnie z tropu.

-Ale jak to? A te wszystkie bóle, paraliż, halucynacje?

Tak. Dziwne zdarzenie na korytarzu zaliczyłam do halucynacji. Rozmowa z Mel trochę mnie uspokoiła. Dziewczyna powiedziała, że wiele rzeczy może być tylko i wyłącznie przez mój stres.

-W wynikach badań nie ma nic niepokojącego. Będzie dobrze, Lauro.-Uśmiechnął się szeroko lekarz.

Lubiłam go. Zawsze był taki miły i dobry. Cóż, w końcu był lekarzem.

Doktor powiedział mi, żebym nie przesadzała z lekami.

Od czasu do czasu mogłam je brać, ale nie za często. Ja miałam jednak nadzieję, że nie będę musiała zażywać ich wcale.

Wymieniłam uścisk dłoni ze starszym panem i opuściłam gabinet. Na swoją kolej czekało jeszcze dużo ludzi. Zrobiło mi się przykro, widząc te biedne, schorowane osoby. Najczęściej byli to staruszkowie, ale i tak serce pękało mi na samą myśl, ile muszą cierpieć.

Przecież nie wyglądałam jak oni, więc nie mogłam być chora, no nie?

Może faktycznie to wszystko że stresu? Ostatnio szkoła jakoś naprawdę mnie męczy. Przez nią nie miałam czasu na Bryana. Jedynie w weekendy mogłam odpocząć od tego wszystkiego. Pomijając fakt, że dom sam się nie posprząta, zakupy same się nie zrobią, a obiad sam się nie ugotuje.

Po powrocie zrobiłam sobie gorąca herbatę. Wzięłam swój ulubiony kocyk i usiadłam w salonie na sofie. Nie miałam dużo nauki,więc pozwoliłam sobie na obejrzenie telewizji. Miałam dużo zaległości w moich ulubionych serialach.

Przewijałam bezsensownie kanały, popijając przy tym gorący napój. Nie było nic ciekawego, co trochę mnie zasmuciło. Miałam ochotę na jakiś fajny program, a tymczasem leciały tylko jakieś horrory. Czasem miałam wrażenie,że stanę się jego częścią. Ale to u mnie normalne. Moje myśli często płatają mi figle.

Koc spadł mi na ziemię, więc nachyliłam się, by go podnieść. Nie zdążyłam jednak, bo cała zawartość kubka wylała się na moje nogi.

-Cholera!-syknęłam.

Momentalnie wstałam i pobiegłam do kuchni. Zdjęłam ręcznik z wieszaka obok piekarnika.

Wytarłam się nim, a udo na szczęście już tak bardzo nie piekło. Usłyszałam jakiś szum, co wydało mi się dziwne. Odwróciłam się, a moim oczom ukazała się zapalona kuchenka. Robiłam tam herbatę, ale na 100% ją wyłączałam! Od kiedy mieszkam sama, mam bzika na punkcie właśnie takich urządzeń. Jednym szybkim ruchem przekręciłam pokrętło od gazu tak, aby się wyłączył.

Wróciłam zdenerwowana na swoje miejsce. Wyłączyłam telewizor i położyłam się na kanapie. Nie chciałam spać, ale odpocząć. Kolejna rzecz uświadomiła mi, że jednak naprawdę jestem zestresowana i zmęczona.

Zamknęłam oczy i próbowałam zapomnieć o tym wszystkim. Bałam się, że jednak mój stan zdrowia nie był do końca odpowiedni. Ale przecież lekarz na pewno by coś wychwycił, no nie? Nie miałam powodów do zamartwiań, przez to jeszcze bardziej się stresowałam. Musiałam odpocząć i zająć się czymś innym, bo jeśli dalej tak pójdzie, to zwariuję.

Jestem! Nareszcie :3

Rozdział krótki, ech.... Postaram się, żeby następny był ciekawszy.

Jejku, tak bardzo chcę, żebyście już wszystko wiedzieli. Ale na to musicie poczekać.

Dziękuję za wszystkie komentarze, które bardzo mnie motywują!:)
Aha no i najważniejsze XD Anonimki mogą komentować, dodałam taką opcję, o której kompletnie zapomniałam ;-; Ale już jest oki hihi 

Dzisiaj tak krótko, nie mam pojęcia, co napisać. Do napisania :3